. در آستانه آنچه تبلیغات جمهوری اسلامی بعنوان «انتخابات» مطرح می‌‌کند، بسیاری از هم‌میهنان می‌پرسند: شرکت کنیم یا نه؟ تجربه ۴۴ سال گذشته نشان می‌دهد که برای بسیاری از هم‌وطنان پاسخ به این پرسش یک نه قاطع بوده است اما آیا این پاسخ که جنبه انضمامی دارد، این عکس‌العملی است در برابر عمل گردانندگان نظام کافیست؟ به گمان من می‌توان از «نه» فراتر رفت و با شکل و دم به یک تحریم فعالانه از این وحدت برای افشای خدئه‌ای بزرگ به نام انتخابات بهره گرفت آنچه «انتخابات» خوانده می‌شود در مرحله افکندن یک تکه کاغذ در یک صندوق خلاصه نمی‌شود، بلکه روندی است که در مراحل گوناگون شکل می‌گیرد. با بررسی این مراحل می‌توان نتیجه گرفت که چرا نباید سیاهی لشکر این نمایش باشیم. در انتخابات مرحله اول حضور یک محیط مناسب برای انتخابات است در این محیط مناسب حداقلی از اعتماد میان گردانندگان انتخاب و رای دهندگان یکی از مفروضات است اما در حال حاضر چنین اعتمادی میان نظام خمینی‌گرا و بخش بزرگی از مردم ایران به وجود ندارد کاش مدادم شماره شرکت کنندگان در انتخابات جمهوری اسلامی در سه دهه گذشته ترسیمگر این روند عدم اعتماد داشت.