سیزدهمین روز فروردین ماه و آغاز بهار، مردم ایران آخرین روز جشن سال نو را با حضور در طبیعت سپری می کنند. روز سیزده بدر ، مطابق اسناد تاریخی بیش از چهار هزار سال قدمت دارد. در سال‌های پیش از روی کار آمدن جمهوری اسلامی، در آخرین روز تعطیلات بهار، مردم ایران با جشن و پایکوبی، رقص و سرود و آواز به دامان طبیعت می‌رفتند. با روی کار آمدن حکومت اسلامی، نظام همواره سعی کرده است هر سال، جشن های اصیل ایرانی را با بهانه‌ای به کام مردم تلخ کرده و البته برگزاری بسیاری از آیین‌های این جشن ها را نوشته و نانوشته ممنوع کند. در طول سالیان، سیزدهم فروردین، ایرانیان برای گرامیداشت ایزد باران آور به کشتزارها می روند، در زمین تازه روییده و و آکنده از گل و گیاه به شادی و ترانه سرایی و پایکوبی پرداخته و آش و خوراکی‌های ویژه می پزند. بخش دیگر آیین سیزده بدر باورهایی هستند که با سرنوشت ارتباط دارند. فال گیری، گره زدن سبزه، گشودن آن و بخت گشایی نمونه این باورها به شمار می روند. از دیگر آیین های روز سیزدهم فروردین ترانه خوانی و رقص‌های دسته جمعی، گردآوری گیاهان صحرایی، خوراک پزی‌های عمومی، بادبادک پرانی، سوارکاری، نمایش‌های شاد، هماوردجویی جوانان، آب پاشی و آب بازی هستند که ریشه در فرهنگ اساطیری دارند.